Decanteren of het langzaam overgieten van wijn in een karaf, is van belang voor looizuurrijke wijnen, want alleen zij kunnen deze konfrontatie met zuurstof goed aan.  Door het contact met de lucht ontvouwt zich immers het boeket van de wijn.  Het decanteren van wijnen, enkel om deze te verluchten is niet de enige reden. Belangrijker bij het decanteren is echter de mogelijkheid dat de wijn door deze werkwijze wordt gescheiden van zijn eventuele bezinksel. Het kan ook gebruikt worden om de scherpe kantjes van een jonge, stevige rode wijn te halen.

Een sommelier is verantwoordelijk voor de aankoop en de stock van de wijnen, het onderhouden en opstellen van de wijnkaart. Ook houdt hij of zij zich bezig met het noteren en serveren van de wijn aan tafel. Het is de taak van een sommelier om de gasten een zo genoeglijk mogelijke maaltijd te bezorgen door de juiste wijnen bij de juiste gerechten te adviseren.

Dat een sommelier wijnen ontkurkt, eventueel decanteert en inschenkt spreekt vanzelf. Volgens de officiële wijnetiquette is het ook de taak van de sommelier om bestelde flessen wijn voor te proeven.

Presenteren.
Bij het presenteren van de nog ongeopende fles, toont de kelner de gastheer het etiket, zodat deze zich kan vergewissen van soort en jaartal.
Het ontkurken
De fles wordt op een entremetbordje met dentelle of servet geplaatst, het etiket naar de gasten gericht. Onder de druppelrand van de flessehals snijdt men de capsule van de wijnfles af en dit met het mesje van de kurketrekker.  Indien de bovenkant van de fles stoffig is, of er is schimmel aanwezig doe je goed door de fles eerst met een zuiver servet af te kuisen. Draai vervolgens de kurkentrekker zo goed mogelijk in het midden van de kurk.
Houd de fles stevig vast en verwijder rustig de kurk zonder schokkende bewegingen of knaleffecten. Tenslotte wordt de flessehals van binnen en van buiten nogmaals zuiver gemaakt. Zeer discreet zal men na het ontkurken even aan de kurk ruiken. Na kontrole worden kurk en capsule op een broodbordje bij de gast geplaatst, zodat deze laatste de waarmerken kan nagaan. Tweede maal de geopende fles presenteren.
Het schenken.
De kelner laat de gast die de wijn bestelde voorproeven, en zorgt ervoor dat het etiket steeds zichtbaar is, schenkt dan verder, te beginnen met de dames en men eindigt bij de gastheer of gastvrouw. Een glas wijn uitschenken en bijserveren gebeurt rechts van de klant.

De serveermethoden van wijnen zijn afhankelijk van de temperatuur waarop de wijn zal worden geserveerd en de hoedanigheid van de wijn. Globaal genomen kent men vier serveermethoden die algemeen worden toegepast.
- geserveerd in koelemmer
- rechtopstaand op een bordje
- in een wijnmandje
- in een karaf

Het klinkt eenvoudig, maar een droge wijn is een wijn die niet zoet is. Droge wijn is een smaakkenmerk van wijn, tegenwoordig spreekt men van 'strakke' wijn. Als de gistende wijn ongestoord door kan gaan, zal uiteindelijk bijna alle suiker op zijn en zal droge wijn ontstaan. Eigenlijk is droge wijn een wijn met een prima balans tussen zuur en zoet.

Eiswein (ijswijn)is een zoete, geurige, witte wijn. Deze wijn is zeldzaam en wordt gemaakt van druiven die in een zeer warme zomer zijn gerijpt. Deze druiven blijven aan de wijnranken hangen en worden pas tegen de winter geplukt, als ze door nachtvorst bevroren zijn. De temperatuur mag dan niet hoger zijn dan -7 °C. Als de nachtvorst niet vroeg genoeg optreedt, zijn de druiven intussen beschimmeld en kan er niet geoogst worden om Eiswein te maken.
Eiswein wordt meestal als dessertwijn gebruikt.

Na het verwijderen van folie en muselet (ijzerdraadje), let op dat de kurk niet spontaan uit de fles dreigt te schieten, haalt men de Champagnefles uit de ijsemmer. Droog de fles snel met een servet en ontklemt stevig de kurk met de linkerhand.  Met de rechterhand draait men voorzichtig met de fles, en dit tot men een tegendruk ondervindt in de linkerhand.  Men houdt de kurk op de fles gedrukt en laat zachtjes een beetje lucht in de fles, zodat de druk zal afnemen.  De kunst bestaat erin, de fles geruisloos te ontkurken.  Het is noodzakelijk de fles schuin te houden om de spiegel van het vloeistofniveau te vergroten en aldusdanig het spontane bruisen te verminderen.  Nadien plaatst men rustig de Champagnefles terug in de koelemmer.
- Het ruiken aan de kurk is voor Champagne niet noodzakelijk en zelfs overbodig.  Op deze flessen zet men kurken van eerste kwaliteit met een perfekte onvatbaarheid voor rotting.
- Mocht de wijn na het ontkurken sterk schuimen zet dan nooit de handpalm op de flesopening. De druk die deze wijn heeft houdt men niet tegen.  Deze handeling zou zeer nare gevolgen kunnen hebben voor zowel de kelner, als voor de gasten die zich in de nabijheid aan tafel bevinden.  De oorzaak van dit sterk schuimen, is dat men de fles bij het transporteren naar de tafel, teveel heeft geschud. Of de te hoge temperatuur van de Champagne waardoor deze aktiever wordt na het ontkurken.
- Sterk klemzittende kurken kan men beter verwijderen door gebruik te maken van een Champagnetang. 
- Zet nooit een champagnefles met de hals naar beneden terug in de koelemmer om daarmee aan te geven dat de fles leeg is.

Ja, de definitie van wijn luidt immers: een drank die is verkregen door alcoholische vergisting van druiven, en dat is bij sherry wel degelijk het geval. De naam sherry is echter een eigen leven gaan leiden en dat komt door het afwijkende karakter.
Sherry (ook: xeres of xereswijn) is een Spaanse wijnsoort die in onze contreien vooral als aperitief gekend is. De sherry is afkomstig uit de streek van Jerez de la Frontera in het uiterste zuiden van Andalusië. Alleen wijn uit deze steek mag zich sherry noemen. Sherry is overigens de Engelse uitspraak van Jerez.

Fino : een droge en lichtgele soort met een aroma van gist en amandelen, onder flor gerijpt. Soms ook "Dry" genoemd.
Manzanilla : een bijzonder lichte fino uit San Lucar Barrameda, vaak iets bitterder van smaak.
Amontillado : verouderde en door oxidatie vervolmaakte fino, amberkleurig; de beste soorten zijn krachtig, complex en hebben een nootachtig aroma.
Oloroso : half zoete, betrekkelijk donkere sherry, door langdurige oxidatie ontwikkeld. Amontillado en Oloroso kunnen enkele jaren liggend bewaard worden.
Cream sherry : zeer donkere en zoete sherry. Oloroso waaraan moscatel (zoete muskaatwijn)  is toegevoegd. 
Pedro Ximenez : zeldzaam als onversneden, extreem zoete dessertwijn; meestal aangelengd met oloroso.

Gans het principe van de aanbeveling van wijnen bij gerechten berust op de harmonie: m.a.w. de smaaknuances van dezelfde aard moeten samengaan; bijvoorbeeld zoete wijnen bij zoete gerechten.
De basisprincipes zijn dat rode wijn wordt geschonken bij vlees, wild, gevogelte en kaas. Droge witte wijn of champagne (methode traditionelle) bij hors d'oeuvre, vis, schaaldieren en  schelpdieren. Zoete witte wijnen (idem voor champagne) bij zoete gerechten.
Gevolg is, wanneer we een gewoon menu ter hand nemen, dan zien we onmiddellijk dat de volgorde wordt:
- droge witte wijn
- rode wijn
- zoete witte wijn.
Soms worden "diners de Champagne" ingericht, en er wordt beweerd dat champagne bij alles kan geschonken worden. Deze zienswijze dankt de champagne eerder aan zijn reputatie dan aan de ideale smaakgevoelens.

Als bij een uitgebreid menu twee gelijkaardige wijnen elkaar opvolgen, houden we rekening met het volgende:
- lichte wijnen gaan de zwaardere vooraf, Bordeaux wijn wordt voor Bourgogne geschonken, Moezelwijn gaat de Rijnwijn vooraf.
- jongere wijnen worden geserveerd voor de oudere.
- een minder geklasseerde cru wordt opgediend voor een beter geklasseerde cru, m.a.w. een vierde cru wordt geserveerd voor een tweede cru, enz.
Kort geresumeerd kan men zeggen dat het serveren moet gaan in stijgende lijn van "goed" naar "beter".

Een goed wijnglas is tulpvormig, kleurloos, niet al te dik en er zitten geen bewerkingen in. Zo'n glas maakt het mogelijk de wijn optimaal te keuren op geur, kleur en smaak.
Droge bordeaux wijnen dienen te worden geschonken in een glas met een grote open rand, om zoveel mogelijk contact te krijgen met de smaakpapillen op de tong.
Een goed bourgogneglas houdt het bouquet van de wijn vast en is daarom enigszins bolvormiger, het contactoppervlak met de lucht is hierdoor groter.

Alleen in Frankrijk vindt men de "Appelation controlée". Het is een waarborg voor de herkomst, maar niet voor de kwaliteit. Voor wijnen hebben de eisen betrekking op het productiegebied, aantal aangeplante wijnstokken, minimum alcoholgehalte, maximum opbrengst, verbouwingsmethode, snoeien, wijnbereiding en etiket. Alle wijnen die in aanmerking komen voor de AC benoeming worden onderworpen aan een analyse en een degustatie. Het spreek vanzelf dat alle AC-wijnen worden geproduceerd binnen een vastgelegd geografisch gebied.

Reeds geruime tijd moet volgens de EU- en de Belgische reglementering er een uitgebreide etikettering worden aangebracht die beperkt is tot simpele doch belangrijke informatie. Volgens deze reglementering moet er op het etiket minstens het volgende staan :
- om welk type wijn het gaat (bijvoorbeeld , vin de pays, vin de table, AOC)
- de naam en adres van de wijnproducent, bottelaar of verkoper
- de naam van het land van oorsprong
- de inhoud (de hoeveelheid zonder verpakking, bijvoorbeeld 75 cl),
- het alcohol-volumegehalte voor dranken met een gehalte hoger dan 1,2%. Elke vermelding van het alcoholgehalte anders dan in volumeprocent uitgedrukt is verboden.
De verplichting van de aanduiding van de datum van minimale houdbaarheid is niet verplicht voor wijn, likeurwijn en vruchtenwijn.

De meest gebruikelijke supplementaire gegevens kunnen zijn:
- de naam van diegene die bij de handel betrokken is, bijvoorbeeld uitgekozen door … (Sélectionné par …), ingevoerd door …(Importé par …)
- naast het type wijn mag men ook vermelden : 'brut', 'demi-sec', ...
- het wijnjaar
- de gebruikte druiven, afhankelijk van het feit of de druivensoort bepalend is voor het type wijn
- medailles of andere prijzen die aan de wijn toegekend zijn
- adviezen voor het gebruik (bijvoorbeeld koel serveren).
- adviezen over de houdbaarheid (bijvoorbeeld nu drinken of nog twee jaar bewaren)
Bovendien moet volgens de Belgische wet, het etiket opgesteld zijn in de taal (talen) van de streek waar het product verkocht wordt.

Blanc de blancs is een Franse benaming dat letterlijk 'wit van witte' betekend. Hiermee bedoelt men dat de witte wijn uitsluitend van witte druiven is gemaakt. De term komt oorspronkelijk uit de Champagne streek. De meeste Champagne soorten worden voor een groot gedeelte uit blauwe druiven vervaardigd. Om hiervan witte wijn (in plaats van rode wijn) te maken moeten de druivenschillen na kneuzing en persing onmiddellijk van het druivensap worden gescheiden. Het zijn namelijk de kleurstoffen in de schil die wijn een (grijze of rode) kleur meegeven. Eigenlijk zijn alle van witte druiven gemaakte wijnen Blanc de Blancs.

- bewaartemperatuur, wijn kan het best bij een temperatuur van zo'n 12 graden Celcius bewaard worden. Enkele graden hoger of lager kan geen kwaad, als de temperatuur in de bewaarruimte maar vrij constant blijft.
- wijn moet donker liggen, als wijn wordt blootgesteld aan (zon)licht zal deze sneller oxideren. Dit is ook de reden waarom klassieke flessen donker van kleur zijn.
- liggend bewaren, hiervoor zijn twee redenen. Ten eerste moet de wijn de kurk raken en hem vochtig houden. Dit voorkomt krimpen van de kurk zodat er geen lucht in de fles kan binnenkomen. Ten tweede kunnen allerlei soorten bezinksel naar de bodem van de fles zakken.
- relatieve vochtigheidsgraad van ca. 60%, dit om te voorkomen dat de kurken van buitenaf zouden uitdrogen. Een te vochtige ruimte doet de wijn geen kwaad, een nadeel is echter dat de etiketten na enige tijd niet meer leesbaar zijn.
- goed geventileerde ruimte zonder tocht, tocht veroorzaakt ook temperatuur-schommelingen.
- vrij van vreemde geuren, vreemde geuren kunnen door de kurk dringen en de smaak van de wijn veranderen.
- trillingsvrij, rust is belangrijk voor een evenwichtige ontwikkeling.
- overzichtelijke opslagplaats, de flessen dienen altijd makkelijk bereikbaar te zijn voor registratie en controle van de voorraad.